شعر نو نیمایی همان وزن عروضی را دارد؛ لیکن تساوی مصراع ها در آن شرط نیست. شاعر می تواند وزن را در جایی که مصراع تمام می شود، یا کلام خاتمه می‌یابد، یا خود نفس تازه می‌کند، بشکند ومصراع نو بیآغازد مثل این قطعه از شعر نیما یوشیج که در بحر رمل مخبون سروده شده است:
می تراود مهتاب / فاعلاتن فع لن
می درخشد شبتاب/ فاعلاتن فع لن
نیست یکدم شکند خواب به چشم من ولیک/ فاعلاتن فَعَلاتن فَعَلاتن فَعَلن
غم این خفتهء چند/ فَعَلاتن فَعَلن
خواب در چشم ترم می شکند/ فاعلاتن فَعَلاتن فَعَلن